Als woorden tekort schieten, biedt de taal van beelden – vaak onverwacht – een andere ’taal’ om zich te kunnen uiten.

Als het aanreiken van Beeldende begeleiding bij iemand een snaar doet trillen, breng ik een diversiteit aan beeldende materialen naar de kamer, zodat mensen kunnen voelen wat tot hun hart spreekt. Opeens zijn daar: de vloeiende verf, de zachte klei, het mooi gekleurde papier, de afbeeldingen van de mandala’s, doosjes in vele vormen en maten … Het materiaal kan iemand als het ware “uitnodigen”. Het roept beelden op, associaties, eigen betekenissen. Met elkaar kijken naar de materialen doet ook iets in het contact tussen de gasten van het hospice en mij als begeleider: het wordt informeler en tegelijk komt er ’terloops en als vanzelf ‘ ruimte voor verdieping.

Beeldende begeleiding gaat niet om dagbesteding, therapie of om het maken van kunst, ook is het niet bedoeld als een middel om tot een gesprek te komen. Bezig zijn met vormen, kleuren, beelden en symbolen doet beroep op het non-verbale, op het gevoelsmatige, op het hart, op plezier en het maakt verbinding met het ‘vitale deel’ van mensen: hun essentie die los staat van hun ziekte. Het vorm-geven met beeldend materiaal is is nooit een doel op zich, maar altijd dienstbaar aan het proces van de mensen die ik ontmoet.

Interview met Karin op de website van Landelijk Expertisecentrum Sterven.