Mevrouw K is een stille, introverte en zwakke mevrouw die zich vaak verslikt. Ze vertelt me dat ze bang is om te stikken. Tijdens onze kennismaking opper ik het idee om haar voor te lezen. Mevrouw vindt dat een goed idee. Het verhaal roept fijne herinneringen op aan haar jeugdjaren. Ik stimuleer haar om me de verhalen uitgebreid te vertellen. Zo roepen we samen de mooie herinneringen tot leven. We schilderen in de kleuren van haar jeugd. Dat zorgt ervoor dat ze zich gevoelsmatig helemaal kan verbinden met de troostende en warme beelden. De schilderingen krijgen een mooie plek in haar kamer. Ze kijkt er graag naar. Het schilderen en het kijken naar de mooie beelden helpen haar zich te ontspannen. De angst en spanning rond het verslikken nemen hierdoor wat af.

Mevrouw T is boos en verdrietig. Ze heeft veel mensen verloren in haar leven en had een moeilijke en verdrietige jeugd. In het hospice houdt ze contact met haar omgeving af en ze wil niet praten over haar leven. Ze wil door iedereen met rust gelaten worden. Dat doe ik. Mevrouw heeft een zoon over wie ze zich veel zorgen maakt. Deze zoon zal volgend jaar afstuderen en mevrouw vindt het vreselijk dat zij er dan niet meer bij zal zijn om dit samen te vieren. Als ze dit vertelt tegen de verpleegkundige, bedenken ze samen dat mevrouw een schilderijtje kan maken voor haar zoon. Een cadeau voor als hij volgend jaar afstudeert. Het spreekt mevrouw erg aan om iets tastbaars na te kunnen laten. Ik mag komen, maar ze zegt nadrukkelijk dat ze niet wil praten over haar leven. Tijdens Beeldende begeleiding maakt ze met veel aandacht een klein werkje: met bloemen en een hart waar ze hun namen in schrijft. We pakken het samen mooi in. Mevrouw is tevreden en het geeft haar rust dat ze dit heeft kunnen doen.

Meneer A is een “stoere” meneer die vecht voor zijn leven. Het is een man van weinig woorden. Zijn kinderen geven aan het soms moeilijk te vinden als ze iets willen bespreken en hun vader zegt: “Ach, daar hoeven we het toch allemaal niet over te hebben?” Meneer wil graag boetseren en besluit kleine beeldjes voor zijn kinderen te gaan maken. Met een klein ritueel geeft hij de beeldjes aan zijn kinderen. Hij verwoordt daarbij zijn liefde voor hun en geeft ze mee wat hij hen wenst in hun leven. Het is een mooi en intens moment van liefde en verbinding. Meneer is blij dat hij dit heeft kunnen doen en zijn kinderen zijn dankbaar voor de openheid van hun vader.

Meneer V is een introverte meneer. De dagen in het hospice duren lang en een gevoel van zinloosheid begint hem te bevangen. Tijdens onze kennismaking reageert hij geïnteresseerd op het schildersmateriaal. Hij heeft nog nooit geschilderd, maar hij wil het wel graag proberen. Meneer schildert vanaf dat moment vaak en veel. Hij geniet ervan en het lukt hem als vanzelf zijn gevoelens te vertalen in beeld en kleur. Hij ontdekt dat hij door middel van zijn schilderwerk expressie kan geven aan zijn binnenwereld. Later gaat hij ook samen met zijn vrouw en dochter schilderen. Dit geeft het contact tussen hen een andere impuls. Als meneer te zwak wordt om te schilderen, schildert zijn echtgenote bij hem op de kamer. In de nacht, als ze niet kan slapen. Of overdag als haar echtgenoot niet aanspreekbaar is. Het helpt haar om de stille en verdrietige uren door te komen en ook zij ervaart een uitlaatklep voor haar emoties in het bezig zijn met de verf.

Een jonge vader met kleine kinderen is blij verrast als ik tijdens de kennismaking vertel dat ze, als ze dat willen, als gezin met elkaar “iets kunnen doen”. Het maken van een “gezinsschilderij” lijkt hem heel fijn en ook zijn verdrietige jonge echtgenote vind het een mooi idee. Kort hierna maken ze tijdens Beeldende begeleiding een schilderij waar ze allen hun handafdruk op zetten. Het doek wordt verder gevuld met sterren en harten en de moeder schrijft ieders naam rond de handafdruk van vader. Het is een intens moment en tegelijk licht van toon. “Wat bijzonder dat we er allemaal op staan,” zegt de echtgenote ontroerd als ze afscheid van me neemt. “En wat fijn dat we dit hebben gedaan. Het is voor de kinderen een tastbare herinnering aan hun papa, aan dit moment en aan deze periode.”